Make it safe!
"Everyone talks about peace but no one teaches peace. In this world, you are educated for competition, and competition is the beginning of every war. When he will educate himself for cooperation and to offer each other solidarity, that day he will be educating himself for peace" Maria Montessori 1870 - 1952.
In 2019 won ik de Sem de Rooij prijs met mijn onderzoek "Sociale veiligheid" op het Saxion.
Klik op de knop voor meer informatie:
Make it safe!
Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om je sociaal onveilig te voelen en daardoor niet tot leren te komen.
Met dit verhaal heb ik al honderden kinderen geholpen om zich te 'resetten' door weer in hun eigen kracht te komen staan en te luisteren naar hun hart.
Ik maak van je groep weer een rustige, sociaal veilige plek, waar jij de rest van het jaar op voort kunt borduren.
Wil je weer tijd hebben om les te geven? Ben je al die conflicten en ruzies helemaal zat? Dan is de workshop "Make it safe!" wellicht iets voor jouw groep.
Leren kan alleen tot stand komen als je je veilig voelt. Sociale veiligheid vind ik het belangrijkste dat er is in het onderwijs!
Daarom heb ik de workshop 'Make it safe!' ontwikkeld voor de midden- en bovenbouw.
Door mijn persoonlijke kwetsbare verhaal (zie onderaan deze pagina) over pesten en gepest worden te vertellen, inspireer ik de kinderen zich ook open en kwetsbaar op te stellen.
Door middel van de activiteit 'over de streep' laat ik de kinderen ervaren dat ze er niet alleen voor staan. Door elkaar beter te leren kennen ontstaat er compassie.
Hoe beter je de ander kent, hoe liefdevoller je met de ander omgaat. Hoe meer tijd er weer is om tot leren te komen.
Al 13 klassen gingen je voor. Sommigen kozen ook voor een vervolgtraject, waarbij ik hielp de orde en werksfeer terug te krijgen in de klas door dit concreet te oefenen.
Daarnaast voerde ik gesprekken en loste ik (langlopende) conflicten tussen kinderen op waardoor de sfeer weer sociaal veilig(er) werd in de school.
Bovenbouwer Jayden over "Make it Safe!"
Ik vond de les fijn en leuk. Iedereen is nu veel aardiger tegen elkaar. Er wordt meer sociaal gedaan, er wordt niet meer gescholden. Er zijn bijna geen ruzies meer. Niemand doet meer gemeen naar elkaar toe. Er wordt niet wat gebroken van elkaar zegmaar. Dat hebben we besproken dat we dit zo willen houden.
Bij het speeltuintje gingen we spelen, er was een conflict, maar niet met schelden en met zijn tweeën hebben ze dat goed uitgesproken.
Reacties van ouders over Make it safe!
Loes Hoentjen:
Hoi Inge, ik hoor thuis heel veel positieve geluiden over jouw lessen en de manier waarop je dit doet. Roos en Lara vinden het allebei echt heel fijn, dus bedankt daarvoor!
Lonneke Wanders, ouder van Kalle (7):
Wat een bijzondere ochtend hebben jullie gehad!
Kalle heeft nog nooit in al die jaren zo veel verteld als over de les van vanochtend. Hij zei er zelfs bij: het is wel een heel lang verhaal.
Toen legde hij zijn koekje even neer en zei, die eet ik later wel
Het heeft enorme indruk gemaakt.
Over de streep
Dus dank jullie wel!
En het bijzondere is dat ze dat ook heeft kunnen overbrengen en iets in beweging heeft gezet in het brein van een 7 jarige.
Echt een bijdrage dus 🥳🥰
Pesten was eerst iets vrij abstracts, ook al gebeurt het om je heen of zit je er midden in. Maar door haar verhaal werd het herkenbaar en concreet, waardoor kinderen zich er aan konden identificeren.
Ik vind het echt knap van Inge dat ze met woorden zoveel in beweging heeft kunnen zetten.
Ze heeft echt heel veel indruk gemaakt. Op Kalle en in het verlengde ook op ons.
Leerkracht Jessica over "Make it safe!"
Ik heb respect voor de manier waarop jij aan de slag gaat met de groep. Duidelijk maar ook liefdevol. Je hebt de 'goeie' kinderen eruit gehaald als motor. Ik was ook heel blij met een groot aantal kinderen dat het volhield.
Ik heb veel gezien en zie hoe belangrijk dit is/was voor de groepsvorming. Fijn dat jij ons helpt en dat we kunnen 'toekijken' en leren van jou. Pittig vond ik m ook, maar zeer waardevol. Een herhaling of vervolg zie ik helemaal zitten!
Fijne dagen en tot een volgende keer 🍀🌸🐣
Mijn persoonlijke verhaal
Als klein meisje ben ik vaak verhuisd. Ik heb op drie basisscholen gezeten en heb me daardoor lang niet altijd sociaal veilig, gehoord en gezien gevoeld.
Als paardenmeisje en nieuwkomer dat hield van klassieke muziek was ik net even anders dan de andere kinderen. Daar kwam nog bij bovenop dat ik hield van antieke spullen.
Ook paste mijn accent door het vele verhuizen niet helemaal in het 'gewone' plaatje. Soms verstond ik de ouders van andere kinderen niet eens! Dan blufte ik maar wat.
Ik leerde hoe ik het best mijn hobby's en interesses verborgen kon houden voor anderen. Mijn hobby's waren iets waarvan ik dacht me ervoor te moeten schamen.
Later droeg ik een masker, ik maskeerde mijn onzekerheid en probeerde stoer te doen. Zelf sloot ik ook andere kinderen buiten uit angst om er niet bij te horen. Dat ging me een poos best goed af!
Tot ik ziek werd. Mijn lijf hield het niet vol. Ik kreeg Pfeiffer en ging als 14 jarig meisje een hele poos niet meer naar school. Gedurende een lange tijd bivakkeerde ik in het donker in de kelder van ons huis. Ik sliep urenlang, dagenlang. In die gehele periode is er nooit iemand van school op bezoek geweest en heb ik diepe eenzaamheid ervaren.
Op een gegeven moment lukte het, ik doorbrak mijn cirkel van onzekerheid. Ik leerde om geen slachtoffer te zijn van 'mijn eigen verhaal' en leerde te staan voor mijzelf, staan voor wie ik ben.
Ik leerde dat mijn muziekliefde voor klassieke muziek net zo goed aan de wereld gepresenteerd mocht worden als mijn liefde voor 'wel stoere' Hip Hop. Deze twee mochten naast elkaar bestaan.
Ik leerde mijn eigen keuzes te maken en daarvoor te staan. Ik leerde anderen lief te hebben zoals ze zijn, compassie te hebben voor mijn omgeving maar bovenal ook.... compassie voor mijzelf en mijn keuzes. En zo maakte ik ineens veel vriendschappen die dieper gingen dan ik ooit had ervaren! Vriendschappen voor altijd.
Door mijn verhaal te delen met de kinderen, mijn verhaal waarin ik werd buitengesloten, mijn verhaal waarin ik zelf andere kinderen buitensloot....uit angst om er niet bij te horen, inspireer ik kinderen om het anders te doen. Om hun eigen hart weer te herkennen, om te zijn wie je bent, te ontdekken wie je bent en anderen te respecteren om wie ze zijn.
Ik druk figuurlijk op de 'reset' knop bij de kinderen. Weet wat je een ander aan doet, weet hoelang pestgedrag impact heeft!
En... een ander kan nooit voor jou beslissen of je wel of niet gepest wordt.
Ook je leerkracht niet. Pesten dient serieus genomen te worden. Kijk ook naar de pestkop met liefde en compassie. Waarom doet diegene wat hij of zij doet? Wat is er niet geheeld? Wat maakt hem of haar zo onzeker?